Cookies
Deze website maakt gebruik van cookies om instellingen te bewaren en website-statistieken te verzamelen.
Als je hieronder op de knop "Cookies toelaten" klikt, geef je ons toestemming om deze cookies te gebruiken.

Wil je meer gedetailleerde informatie, gebruik dan de knop "Meer info".

We onderscheiden volgende types cookies, naargelang hun doeleinden:

  • Essentiële/ Strikt noodzakelijke cookies:

    Deze cookies zijn nodig om de website te laten functioneren en kunnen niet worden uitgeschakeld in onze systemen. Ze worden meestal alleen ingesteld als reactie op acties die door u zijn gesteld, zoals het instellen van uw privacy voorkeuren, inloggen of het invullen van formulieren. Ze zijn noodzakelijk voor een goede communicatie en ze vergemakkelijken het navigeren (bijvoorbeeld naar een vorige pagina terugkeren, etc.).
  • Niet-essentiële cookies:

    Deze cookies zijn op zich niet noodzakelijk om de website te laten functioneren, maar ze helpen ons wel een verbeterde en gepersonaliseerde website aan te bieden.
    • » Functionele cookies:

      Deze cookies stellen de website in staat om verbeterde functionaliteit en personalisatie te bieden. Ze kunnen worden ingesteld door ons of door externe providers wiens diensten we hebben toegevoegd aan onze pagina's.
    • » Analytische cookies:

      Met deze cookies kunnen we bezoeken en traffic bijhouden, zodat we de prestaties van onze website kunnen meten en verbeteren. Ze helpen ons te weten welke pagina's het meest en het minst populair zijn en hoe bezoekers zich door de website verplaatsen.
    • » Targeting / advertising cookies:

      Deze cookies kunnen door onze advertentiepartners via onze website worden ingesteld. Ze kunnen door die bedrijven worden gebruikt om een profiel van uw interesses samen te stellen en u relevante advertenties op andere sites te laten zien.

Wij gebruiken dus enerzijds onze eigen cookies en anderzijds cookies van zorgvuldig geselecteerde partners met wie we samenwerken.


Nog meer weten?

Kijk dan in onze uitgebreide Cookieverklaring en ons Privacybeleid .

Cookie image
0 0

blue heaven


NL: Leerling geeft vorm aan laatste wens van meester

Piet Stockmans, net 80 jaar geworden, geeft één van zijn pupillen opdracht om zijn laatste verblijfplaats te ontwerpen.

Het verhaal van Casimir en Piet

Het resultaat is een trog geworden voor wat stoffelijk overblijft en waaraan het gemis zich kan laven

Vooruit - kijken,

Over - leven

Dat heb ik mijn hele leven gedaan, vooruit gehold. 

De laatste tijd iets rustiger maar nog steeds vooruit.

Vooruit wil voor mij zeggen , op weg naar de finaliteit, het einde van mijn leven. Het mag nog wat jaren duren maar ik ben opweg naar het einde. Mijn drie broers stierven rond hun 80tigste, mijn ouders ook, maar ik tracht er nog iets langer over te doen. Mijn hele leven heb ik getracht alles in eigen hand te houden. Dat is vooruit kijken, ook naar het einde. Ik wil gecremeerd worden, hoe kan het anders wanneer het vuur steeds nodig was voor mij om iets te creëren.

Toch wil ik een teken van leven achterlaten.

Het voelt vreemd aan, dat net ik dit in de handen leg van een ander. Casimir, de ontwerper en uitvoerder van dit object, is bij mij afgestudeerd en onmiskenbaar een top meubelmaker waar ik als meester fier op ben. Daarom heb ik hem gevraagd na te denken over een meubel dat een betekenis krijgt na mijn dood. Dit is dus ook een manier om het leven even te verlengen. Vanzelfsprekend kan ik dat zelf niet, vandaar de opdracht aan mijn pupil.

Piet Stockmans, oktober 2020

Casimir

Als je jong en zoekend bent, heb je vooral geen weet van wat je moet vinden.

Vrij impulsief – zoals ik het leven nog steeds benader - begon ik aan een opleiding ‘industriële vormgeving’. Het waren de jaren 80. Eerst had ik geen idee of het mij wel zou liggen of wat ik er mee aan moest. Laat ons zeggen dat ik het een kans gaf.

Mijn interesse voor het industriële verbleekte algauw bij mijn fascinatie voor vormgeving. 

Plots wist ik wat ik zocht: schoonheid.  

Geen zweempje esthetiek, maar de betovering die een mens tot in de ziel aanspreekt. Mijn taal waarin ik deze dimensie opriep was de vorm, mijn verhaal het meubel. Het was uiteraard een proces van jaren, een hobbelige weg. Gelukkig mocht ik op mijn pad sterke gidsen tegenkomen die mij op het juiste moment de juiste kennis aanreikten en mij deden groeien.

Eén ervan was Piet, hij is één van mijn meesters.

Zowat een jaar geleden nam Piet contact met me op. Hij had een specifieke, niet alledaagse vraag voor me. Een opdracht die ik als meubel-kunstenaar in geen dertig jaar kreeg. Hij vroeg me om een uniek, ultiem meubel voor hem te creëren. Tot zover geen verrassingen. Ware het niet dat het om zijn persoonlijke kist ging. Om eerlijk te zijn zit je daar niet op te wachten. Zelfs nog maar aan de dood van een significant other denken, is ingrijpend.

Voor het eerst gaf de meester geen enkele aanwijzing of opmerking en dit gedurende het

hele proces. Dat was minstens vreemd te noemen, wie Piet kent, zal dat beamen. Piet gaf me zijn volle vertrouwen en volledige vrijheid. Het mooiste wat een meester je kan geven, waarvoor mijn dank.

Het resultaat werd noch een kist, noch een urne, maar beiden en nog zoveel meer. Het is een artistieke installatie die op het eerste, ruwe zicht oogt als een vergaarbak op schragen. Pas wanneer je daar doorheen kijkt, geeft het meubel zijn ware gedaante prijs. Het is een container voor de resten van een vol leven, een trog voor wat stoffelijk overblijft en waaraan het gemis zich kan laven. Een laatste haven voor de maker en zijn werk, voor Piet en zijn porselein.

Wat er vandaag staat, is mijn gematerialiseerde antwoord op Piet zijn vraag.

Mijn persoonlijke aanvulling van zijn zinnen.

Wat er staat, is mijn ode aan mijn meester.

Casimir, januari 2021

FR: L'enseignant formule le dernier souhait maître

Piet Stockmans, qui vient d'avoir 80 ans, a demandé à l'un de ses élèves de concevoir sa dernière demeure.

L'histoire de Casimir et Piet

Le résultat est devenu un creux pour ce qui reste matériellement et auquel la perte peut s'abreuver

Regard vers l'avenir, À propos de la vie

C'est ce que j'ai fait toute ma vie, courir vers l'avant. Mes trois frères sont morts vers 80 ans, mes parents aussi, mais j'essaie de prendre un peu plus de temps. Toute ma vie, j'ai essayé de tout contrôler moi-même.

C'est regarder vers l'avant, mais aussi vers la fin.

Je veux être incinéré, comment pourrait-il en être autrement alors que le feu m'a toujours été nécessaire pour créer quelque chose.Pourtant, je veux laisser un signe de vie.

Il est étrange que, précisément, je remette cela entre les mains de quelqu'un d'autre.

Casimir, le concepteur et l'exécutant de cet objet, a obtenu son diplôme avec moi et est indéniablement un excellent fabricant de meubles dont je suis fier en tant que maître.

C'est pourquoi je lui ai demandé de réfléchir à un meuble qui aura un sens après ma mort.

C'est donc aussi une façon de prolonger la vie pendant un certain temps.

Je ne peux évidemment pas le faire moi-même, d'où la commande à mon élève.

Piet Stockmans, octobre 2020

Casimir

Lorsque l'on est jeune et que l'on cherche, on ne sait surtout pas ce que l'on va trouver. De manière assez impulsive - comme je le fais toujours dans la vie - j'ai commencé à étudier le « design industriel ». C'était dans les années 1980. Au début, je ne savais pas du tout si cela me conviendrait ou ce que j'allais en faire. Disons simplement que j'ai tenté ma chance. Mon intérêt pour l'industrie s'est rapidement effacé devant ma fascination pour le design. Soudain, j'ai su ce que je cherchais : la beauté. Pas un soupçon d'esthétique, mais l'enchantement qui parle à l'âme d'une personne. Mon langage pour évoquer cette dimension était la forme, mon histoire le mobilier. Ce fut, bien sûr, un processus de plusieurs années, un chemin semé d'embûches. Heureusement, sur mon chemin, j'ai pu rencontrer des guides forts qui m'ont apporté les bonnes connaissances au bon moment et m'ont fait grandir. L'un d'entre eux, Piet, est l'un de mes maîtres. Il y a environ un an, Piet m'a contacté. Il avait une question spécifique et peu commune à me poser.

Une commande que je n'avais pas reçue en tant qu'artiste du meuble depuis trente ans. Il m'a demandé de créer pour lui un meuble unique, ultime. Jusqu'à présent, aucune surprise. Si ce n'est qu'il s'agit de son cercueil personnel. Pour être honnête, on ne reste pas assis à attendre cela. Le simple fait de penser à la mort d'un être cher est déjà dramatique. Pour la première fois, le maître n'a donné aucun indice ou commentaire, et ce tout au long du processus. C'était pour le moins étrange, ceux qui connaissent Piet en conviendront.

Piet m'a accordé sa pleine confiance et sa totale liberté. C'est la meilleure chose qu'un maître puisse vous donner, et je l'en remercie. Le résultat n'est ni un cercueil ni une urne, mais les deux et bien plus encore. Il s'agit d'une installation artistique qui, à première vue, ressemble à un récipient posé sur des tréteaux. Ce n'est qu'en regardant à travers que le meuble révèle sa véritable forme. C'est un récipient pour les restes d'une vie bien remplie, un abreuvoir pour ce qui reste matériellement et dans lequel la perte peut se rafraîchir. Un dernier refuge pour le fabricant et son travail, pour Piet et sa porcelaine. Ce qu'il dit aujourd'hui est ma réponse matérialisée à la question de Piet, mon complément personnel à ses phrases, mon ode à mon maître,

Casimir, janvier 2021.

DE: Lehrerin gestaltet Meisters letzten Wunsch

Piet Stockmans, gerade 80 geworden, beauftragte einen seiner Schüler, seinen letzten Wohnsitz zu entwerfen.

Die Geschichte von Kasimir und Piet

Das Ergebnis ist ein Trog für das geworden, was materiell übrig bleibt und an dem sich der Verlust ergötzen kann

Vorwärts - schauen,

Über - leben

Das habe ich mein ganzes Leben lang getan, vorwärts laufen. Meine drei Brüder sind um die 80 gestorben, meine Eltern auch, aber ich versuche, mir noch ein bisschen Zeit zu lassen. Mein ganzes Leben lang habe ich versucht, alles selbst in die Hand zu nehmen.

Das ist der Blick nach vorn, auch auf das Ende.Ich möchte eingeäschert werden, wie könnte es anders sein, wenn das Feuer für mich immer notwendig war, um etwas zu schaffen.Trotzdem möchte ich ein Zeichen des Lebens hinterlassen.

Es fühlt sich seltsam an, dass gerade ich das in die Hände eines anderen lege. Casimir, der Entwerfer und Ausführende dieses Objekts, hat bei mir sein Studium absolviert und ist unbestreitbar ein Spitzen-Möbelbauer, auf den ich als Meister stolz bin.

Deshalb habe ich ihn gebeten, über ein Möbelstück nachzudenken, das auch nach meinem Tod eine Bedeutung hat.

Das ist also auch eine Art, das Leben eine Weile zu verlängern.

Das kann ich natürlich nicht selbst tun, deshalb der Auftrag an meinen Schüler.

Piet Stockmans, Oktober 2020

Casimir

Wenn man jung und auf der Suche ist, weiß man vor allem nicht, was man finden soll. Ziemlich impulsiv - wie ich immer noch an das Leben herangehe - begann ich, „Industriedesign“ zu studieren. Das war in den 1980er Jahren. Zunächst hatte ich keine Ahnung, ob das zu mir passen würde oder was ich damit anfangen sollte. Sagen wir einfach, ich habe es probiert. Mein Interesse an der Industrie verblasste bald im Vergleich zu meiner Faszination für das Design. Plötzlich wusste ich, wonach ich suchte: Schönheit. Nicht einen Hauch von Ästhetik, sondern den Zauber, der die Seele eines Menschen anspricht. Meine Sprache, in der ich diese Dimension heraufbeschwor, war die Form, meine Geschichte die Möbel. Das war natürlich ein jahrelanger Prozess, ein holpriger Weg. Glücklicherweise durfte ich auf meinem Weg starken Führern begegnen, die mich zur richtigen Zeit mit dem richtigen Wissen versorgten und mich wachsen ließen. Einer von ihnen war Pete, er ist einer meiner Meister. Vor etwa einem Jahr nahm Pete Kontakt zu mir auf. Er hatte eine spezielle, ungewöhnliche Frage an mich. Einen Auftrag, den ich als Möbelkünstler seit dreißig Jahren nicht mehr erhalten hatte. Er bat mich, ein einzigartiges, ultimatives Möbelstück für ihn zu entwerfen. So weit, so gut, keine Überraschungen. Wäre da nicht die Tatsache, dass es sich um seinen persönlichen Sarg handelt. Um ehrlich zu sein, sitzt man nicht herum und wartet auf so etwas. Schon allein der Gedanke an den Tod eines geliebten Menschen ist einschneidend.

Zum ersten Mal gab der Meister keinen einzigen Hinweis oder Kommentar ab, und das durchgehend. Das war gelinde gesagt seltsam, wer Pete kennt, wird dem zustimmen. Pete schenkte mir sein volles Vertrauen und völlige Freiheit. Das ist das Beste, was ein Meister einem geben kann, und dafür danke ich ihm. Das Ergebnis ist weder ein Sarg noch eine Urne geworden, sondern beides und so viel mehr. Es ist eine künstlerische Installation, die auf den ersten, groben Blick wie ein Gefäß auf Böcken aussieht. Erst wenn man hindurchschaut, offenbart das Möbel seine wahre Form. Es ist ein Behälter für die Reste eines erfüllten Lebens, ein Trog für das, was materiell übrig bleibt und aus dem sich der Verlust erfrischen kann. Ein letzter Zufluchtsort für den Macher und sein Werk, für Pete und sein Porzellan. Was heute hier steht, ist meine materialisierte Antwort auf Petes Frage, meine persönliche Ergänzung zu seinen Sätzen, meine Ode an meinen Meister.

Casimir, Januar 2021


EN: Pupil gives shape to masters last wish

Piet Stockmans, just turned 80, commissioned one of his pupils to design his last abode.

The story of Casimir and Piet

The result has become a trough for what remains materially and to which the loss can lavish itself

Forward - looking,

About - living

That's what I've been doing all my life, running forward. My three brothers died around 80, my parents too, but I am trying to take a little longer. All my life I have tried to control everything myself.

That is looking forward, also to the end.I want to be cremated, how could it be otherwise when the fire was always necessary for me to create something.Still, I want to leave a sign of life.

It feels strange that precisely I am putting this in the hands of someone else. Casimir, the designer and executor of this object, graduated with me and is undeniably a top furniture maker of whom I am proud as a master.

That is why I asked him to think about a piece of furniture that will have a meaning after my death.

So this is also a way of prolonging life for a while.

Obviously I cannot do that myself, hence the commission to my pupil.

Piet Stockmans, October 2020

Casimir

When you are young and searching, you especially don't know what to find. Quite impulsively - as I still approach life - I started studying ‘industrial design’.

It was the 1980s. At first, I had no idea whether it would suit me or what to do with it. Let's just say I gave it a shot. My interest in industrial soon paled in comparison to my fascination with design. Suddenly I knew what I was looking for: beauty. Not a hint of aesthetics, but the enchantment that speaks to a person's soul. My language in which I evoked this dimension was the form, my story the furniture. Of course, it was a process of years, a bumpy road. Fortunately, on my path I was allowed to encounter strong guides who provided me with the right knowledge at the right time and made me grow.

One of them was Piet, he is one of my masters. About a year ago, Piet contacted me. He had a specific, uncommon question for me. A commission I hadn't received as a furniture artist in thirty years. He asked me to create a unique, ultimate piece of furniture for him. So far, no surprises. Were it not for the fact that it was his personal coffin. To be honest, you don't sit around waiting for that. Even just thinking about the death of a significant other is drastic. For the first time, the master gave no hint or comment and this throughout the process. That was at least strange to say the least, those who know Piet will agree. Piet gave me his full trust and complete freedom.

The best thing a master can give you, for which my thanks.

The result became neither a coffin nor an urn, but both and so much more. It is an artistic installation that at first, crude sight looks like a receptacle on trestles. Only when you look through it does the furniture reveal its true form. It is a container for the remnants of a full life, a trough for what remains materially and where the lacking can refresh itself. A final haven for the maker and his work, for Piet and his porcelain. What it says today is my materialised answer to Piet's question.

My personal complement to his sentences.

What it says is my ode to my master.

Casimir, January 2021



Schenk een kadobon